Welkom op de pagina verhalen.
Met een aantal verhalen in het achterhoeks dialect. En ook een wat langer verhaal, de overwegwachter.
Verder een apart verhaal getiteld Loreleysaus, geschreven in het kader van een wedstrijd om met een minimum aantal woorden een verhaal over een saus te schrijven. Een aparte en lastige opdracht….
De overwegwachter
Klik hier om het verhaal De overwegwachter te lezen.
Het treurige verhaal van een overwegwachter op een eenzame post, die zijn baan verliest.
Geschreven tijdens een cursus ‘korte verhalen schrijven’ van Margriet de Moor.
LORELEYSAUS
Langzaam rolt onze trein onder de grote kap van het station van Keulen.
Tot dusver een saaie reis. Het voorbij glijdende landschap gaf tot nu toe geen reden tot opwinding, evenmin als mijn twee medepassagiers.
Vanaf Utrecht zitten we al tegenover elkaar zonder ook maar een woord te zeggen. Mijn medereizigers hebben het te druk.De geestelijke tegenover schuin tegenover mij prevelt al die tijd al uit zijn zwarte boek, terwijl de niet onaardig uitziende jongedame naast mij bezig lijkt te zijn het Europees kampioenschap breien te verbeteren.
De grote veroeste klok boven het perron wijst kwart over twaalf aan en mijn maag begint te rammelen. Dus open ik mijn Samsonite koffer om mijn lunch te gaan bereiden, niet vermoedend dat dit het verloop van de reis drastisch zal beïnvloeden. Zoals altijd haal ik eerst mijn ingrediënten uit het koffertje, in dit geval een ananas, een fles tomatenketchup, mijn veldfles met water, een potje kerriepoeder en een potje chilipoeder. Gelukkig zit ik bij het raam en kan ik de spullen goed kwijt op het tafeltje. De Eerwaarde kijkt op van de Schrift en het geklik van de breipennen houdt op. Inmiddels rijden we het station weer uit. Routinematig hak ik 1 ananasring fijn, klop 3 eetlepels tomatenketchup met 1 eetlepel water en roer het geheel door elkaar.Dan voeg ik nog een mespuntje kerriepoeder toe en maak het geheel op smaak met wat chilipoeder. “Wat gaat het worden “, vraagt de Eerwaarde belangstellend. “O, gewoon een eenvoudig kerrie-ananassausje voor zo meteen, als we in Frankfurt aankomen. Daar kan ik even de trein uit om een Bratwurst te bemachtigen. Zo’n Bratwurst is op zich niets bijzonders, maar met deze saus…..” Meteen ontstaat een levendig gesprek over dipsausen, barbecuesausen en fonduesausen.
Tot mijn verbazing haalt de jongedame een koelbox uit een tas tevoorschijn en maakt voor mijn ogen een heerlijke knoflooksaus.
De Eerwaarde wil ook niet achterblijven en mengt mijn saus met de knoflooksaus.
Dan haalt hij een flesje cognac uit zijn binnenzak en gooit een flinke scheut door de nu ontstane saus.
Juist op dat moment passeren we de Loreley en doopt de eerwaarde de saus tot – Loreleysaus –
Als de trein in Frankfurt stopt red ik het maar net om voor het vertrek 3 Bratwursten te bemachtigen. Even later overgieten we ze met de heerlijke Loreleysaus en vinden we dat de saus ook niet zal misstaan over een heerlijke biefstuk.
In Ulm verlaat de jongedame de trein en de eerwaarde stapt in Augsburg uit.
De verdere reis naar München is weer even saai als het eerste deel van de reis, maar ik ben wel een ervaring rijker geworden.
Rein Helmink 08-08-1991
DE KARKKLOKKE
Wa’k ow now goa vertel’n is woar gebeurd.
Bi’j mien thoes doot ze allemoal an meziek, mien breur spölt örgel, mien zuster viole en mien va destieds baritonsax en ikke kon aardig met de fluite oaverweg. ‘t Kwam vake veur vrogger dadde wi’j op ‘n mooien zondag met mekare an ‘t meziek maak’n waren. En van tied tut tied trokken mien breur en ikke d’r op oet, want mien breur spöll’n gearne karkorgel en dat ging thoes neet. Now ko’j in dee daag’n altied wal argens terechte in ‘n karke. ‘k Wet nog wal dat wi’j ‘n moal in ‘t Zwillbrock waar’n, doar steet ‘n marakels mooi’n karke met een prach örgel. A’j dan ‘n pastoor ‘n dubbeltjen gaf veur ‘n stroom, dan mog i’j ‘n uurken van ‘t örgel gebruuk maak’n.
Zo trokken wi’j met de bromfietse deur ‘n streek, völle net oaver de grenze in Duutsland.
‘n Moal trokken wi’j weer rond en kwammen bi’j ‘n heel aardig darp zo’n 20 kilometer oaver de grenze. Midden op ‘t dorpsplein ston ‘n pracht karke. Wi’j noar binnen, kekken noar boaven en zaggen metene, hoo antrekkelijk ‘t örgel deroet zag. Moar…ginnen pastoor te bekennen. Wi’j de smalle trappe op noar boaven. I’j konnen oaveral bi’j, niks was afeslot’n. ‘’k zol d’r moar neet ankommen”, fluustr’n ik noar mien breur. Moar ik zagge wal, dat ziene oogen glommen en dat zei genog. Hee kek noar de twee grote schakelaars an de mure. Dat leas i’j goed. Twee. De vroag was now, met welken schakelaar i’j ‘t örgel kon anzetten. D’r ston niks bi’j. Mien breur shudd’n met de kop . “Da’s now jammer”, mompel’n e, “dat wörd niks”.
Moar metene verander’n zien blik, hee kek now brutoal en veur da’k wat tegen ‘m kon zeggen gebeur’n ‘t: hee druk’n op ene van de twee knoppen en…. met völle lawaai begon ‘n groot’n klokke te luud’n. Hee wis neet hoo gauw e de schakelaar weer umme mos zet’n. Wi’j stond’n an de grond eneageld, now zö ‘j ‘t beleaven. Vief minuut’n…tien minuut’n….. D’r gebeur’n niks. Had ginmense wat eheurd, midd’n op ‘t darpsplein? Langzaam begonnen wi’j weer gewoon oasem te haal’n en lek ‘t gevoar veurbi’j. Mien breur kreeg weer mood en kek andachtig noar de schakelaars. Now wis e ‘t zeker welken van de twee ‘t was um ‘t örgel tut leaven te brengen. Vas beroad’n dreaien e an de knoppe en jewal: i’j konnen heuren hoo de loch ‘t örgel inebloazen werd. Mien breur krop achter ‘n spöltoafel en effen later werd de ruumte evuld met de mooiste klank’n. Ik pak’n miene fluite uut de deuze en wi’j waar’n in korten tied ‘t onheil verget’n en hebt ‘n uurken meziek emaakt. Voldoan leepen wi’j de karke oet, neet noadat wi’j ‘n gulden in de collectebuul edoan hadden. Al hadden wi’j dan ginnen pastoor ezeen, betaal’n deed’n wi’j gearne, wi’j hadden ‘t geveul dadde wi’j d’r good waar’n af ekommen.
Rein Helmink 01-03-2005
‘n Vief mei optoch
Al völle jaorn is ‘t vaste gewoonte biej ons um metene an ‘t begin van ‘t nieje jaor met de buurte biej mekare te gaon zit’n. Neet um ‘t nieje jaor in te luud’n, maor um alvaste te gaon prakkezeren waormet wi’j op straote zult kommen op Bevri’jdingsdag. Bi’j ons in ‘t darp maakt ze d’r völle wark van en wodt d’r in elk buurtschap hard ewarkt um maor good veur ‘n dag te kommen op vief mei.De kamer zat vol en Dika zörgen d’r good veur de mond op tied wat te presenteern en de glaeskes vol te hollen. Hoo later op ‘n aovend, des te bettere veurstel’n d’r op taofel kwammen. Zo dach Bertus van achter ‘n diek d’r aover dit jaor maores ‘n olden vrachwaagn umme te bouwn tut ‘n old Engels kanon. En Driekes opper’n deur de straoten te gaon verkleed as Canadeze soldaoten met alle vrouwleu d’r um hen, zoas dat toondertied met de bevrieding ok ging.Aolbert, d’n oldiezerkeal, had zich alles an-eheurd en schudden met de kop. “Nae, wi’j mot es met wat groots kommen, waorum bouwt wi’j ginnen tank” Gait, de klompenkeal schot in de lach. “Marakels Aolbert, waor wil i’j ‘n olden tank vandan haaln, met niks he’j zo nog ginnen tank”
‘t Werd stille in de kamer en Dika heurn et een an ander vanuut de kökken en hield ‘n aosem in.
Aolbert ston bekend as ‘n apartn kael met mangs ‘n wat groot’n mond, maor iederene wis dat e ‘n klein zeelken ha. Hee had aoveral wal ‘n oplossing veur. Ok now leet e ‘t d’r neet biej zit’n.
‘Ik hebbe nog ‘n aolden trekker in de heuischuure staon, hee hef in jaorn neet eloop’n maor ik kriege ‘m wal gangs. Wi’j könt d’r toch ‘n tank umhen bouwen. Ik hebbe nog wal ‘n stuk piepe waormet wi’j ‘t kanon maak’n könt en ik hebbe nog genog oldiezer staon um de res af te warken.” Alle oog’n waren ericht op Aolbert.
Gait vroog drek: “Aolbert, hoo lange steet den trekker al bi’j ow in de schuure, krieg ie dat ding wal op tied an de gange? “ “Bo jao”, zei Aolbert, “ ik denke dat e daor now zo’n 20 jaor steet, maor alles zit d’r nog wal op en an dus dat dink krieg ik wal gangs” Met elk rondjen met de flesse gruujen ‘t vertrouwen in Aolbert en an ‘t ende van ‘n aovend waar’n ze der uut: d’r kump een tank. Gait zett’n alles nog effen op riege: “Aolbert zörgt veur d’n trekker en ‘t kanon, de rest van de buurte veur alles d’r umhen.” Tevreaden gingen ze, naodat ze Dika hadd’n bedank veur de goode zörge, met ‘n rooien neuze op huus an. Vanaf toon was d’r al heel wat te doon op de vriejdagaovenden. Drek nao ‘t melken zag ie de mansleu achter mekare binnenkommen. D’r werd elast, eschilderd, etimmerd en nao een antal wekken begon ‘t waarempel al een betjen te lieken op ‘n tank. Aolbert had de piepe op maot emaakt um as kanon te fungeer’n en hi’j had ‘m al in de menie zitt’n. Maor de keals begonnen zich langzaam maor zeker af te vraogen, of ‘n trekker wel zol loop’n en hadden dat al meermaols an Aolbert ezeg. “Den trekker löp as ‘t zowiet is, laot dat maor an mien aover”, schampen Aolbert steevaste. “Aolbert zal ‘t wl wett’n”, mompeln Drikes nukkig. D’r waar’n al een paar maond aoverhen egaon en d’r was hard ewarkt. ‘t Kanon prijk’n mooi veurop ‘n tank en ze hadd’n em ok al eschilderd in de griesbruune kleure. Hee zol waarachtig al ri’jen können en de keals drongen d’r now op an bi’j Aolbert d’n trekker an ‘t lopen te maken en ‘s effen um de schuure hen te ri’jen.
‘t Was vrog in de aovend en ’t begon wat schemmerig te worden. Aolbert kwam de schuure in met ‘n groot’n jerrican benzine en een busse ollie. “Hee zal wal dos hebb’n’”, gekscheer’n Aolbert. Hee stok de kop in de motor en kek tevreaden. Hee got ‘n ollie en de bezine derin, vuul’n hier en daor es an en zei toon: “Acheroet, dan zö’j es wat zeen” Hee dreajen de slöttel umme en d’r ging metene ‘n lempken brann, ‘n good teek’n. Hee drukken op de startknoppe en d’r gebeur’n wat eigelijk gin van de keals edreumd had: hee leep! Met grote knallen slaog e an. Völle oetlaot zat d’r zo te heur’n neet meer an. Aolbert gaf es good gas en opens schot’n meterhoge vlammen de loch in. De schure werd neet meer gebruukt as heuischuure, maor d’r lag nog genog heui um metene in de brand te vleeg’n. “Nao buut’n”, schreewen Gait en de keals wissen neet hoo gauw ze vot mossen kommen. “Laot de brandweer kommen”, schreewen Aolbert. Drikus sprong op de fietse um nao de boederi’je van Bertes achter ‘n diek te gaon, daor hadden ze net telefoon ekregen.
Maor veurdat de brandweer met völle lawaai deran kwam hadd’n de vlammen de schure al met de grond geliek emaakt. D’r was völle bekieks; ze waar’n allemaol af ekommen op ‘n rooien glood an de loch. Naodat de brandweerkeals ‘t vuur de baas waar’n zatten ze met mekare in de grote kökken en kekken allemaol eaven pips. Ginene dörven völle te zeggen en veur de schrik had Dika ‘n ni’je flesse jenever uut de kelder ehaald. Aolbert kek helemaol zuunig. “Och”, zei e, “de schuure was old en ik had ‘m neet meer in gebruuk. Dus zo heel slim is t neet. En ileu könt neet kwaod word’n, ik hebbe ezeg dat ‘n trekker zol loop’n en hee leep. Maor dat e zo tekeer zol gaon; wee had dat edach” Iedereen knikken en de brandweerkeals nammen d’r ok nog geerne ene. “D’r was niks meer an te hollen”, mompel’n ene de brandweerkeals.
“Maor daor staot wi’j dan op vief mei, zonder tank, wi’j staot mooi veur gek”, meen’n Gait. ‘t Was Drikus dee ‘t andörven zien idee noges opper’n. “Waorumme gaot wi’j neet verkleed as soldaoten deur de straoten. As de vouwleu is effen good an de gange gaot en de soldaoten -uniforms in mekare nea’jt, dan könt wi’j toch nog good veur ‘n dag kommen’ Iederene knikk’n en met gemengde gevuulens gingen ze den aovend op huus an. ‘t Was nog maor een paar wekken veur tied en de vrouwleu waren dag in dag uut bezig met de uniforms. D’r kwam neet völle te etten meer op taofel, maor ginene dörven daor wat van te zeggen. D’r wazze gin boerinne, deej nog op straote zag en ‘t melken werd allene deur de keals edaon. In de andere buurtschapp’n werd manges egniffeld. Zo geet dat. ‘n Viefden mei kwam en krek op tied vertrok de hele ri’je waagens bi’j de karke veur ‘n optoch deur ‘t darp, met de fanfare veurop dee marsmuziek spöllen. Net daorachter leepen ze dan; allemaol verkleed as Canadese soldaoten. Net zoas ‘t destieds ging. De vrouwleu dartelden d’r umhen en ze hadden völle bekieks. Iederene had natuurlijk eheurd van ‘t masaker.
Toon ze ‘s-aovends weer bi’j mekare zatt’n waren ze ‘t onheil zowat vergetten en werd d’r elachen of d’r niks ebeurd was. D’r wed beslot’n Aolbert te helpen met ‘t opruumen van de restant’n van de schure en ok te helpen ‘n ni’je schure neer te zet’n. ‘t Mooiste anbod kwam nog van Drikus: volgend jaor mog zien trekker ebruukt worden, net ‘n jaor old. “Allene wi’k één ding afsprekken… wíj druk’t ‘m eerst de schure uut en dan laot wi’j um pas loop’n. “ Iederene had schik en de gleaskes werd’n nog een keere volegooten deur Dika. Aolbert bedanken alle vrouwleu noges en an ‘t ende van ‘n aovend ging iederene met ‘n good geveul weer op huus an.
Rein Helmink
‘t Meziek (woar gebeurd)
A’j oet ‘n Achterhook komt, dan we’j wal, dat in welk darp ie ok komt, i’j oaveral wal één of meer meziekvereenigings könt tegenkommen op stroate. As d’r weer es ‘n serenade ebrach mot word’n of as d’r wat bezunders te doan is, dan bunt ze d’r altied wal bi’j. In mien jongen tied was ik ok bi’j de meziek, bi’j de harmonie. Ik bloazen fluite. Mien va was der ok bi’j, hee kon good oaverweg met ‘n baritonsax. D’r was in ‘t darp ok ‘n fanfare, moar doar mos mien va niks van hebb’n. “Bi’j Excelsior zeet ze mien niet”, mompeln e dan, “dat bunt allemoal rooien, ‘t leefst loopt ze met de rooie vlagge veurop deur ‘t darp!”
‘t Was d’r een gezelligen bedooning as d’r erepeteerd mos word’n. ‘n Dirigent begon altied met ‘n mas en ik wedde nog wal, dat ‘t altied wal onwies had ging. Noas mien zat ‘n jong kealtjen, den bloazen hobo. ‘n Diek van ‘n geluud had e. Op ‘n oavend vroogen wi’j ons af, of ‘n dirigent ‘t zol heur’n, as wi’j tiedens zo’n mas heel wat anders zollen spöllen. Now, ‘n dirigent begon te sloan en ‘t geweld basten los. Wi’j zatten moar zo’n dree meter van em vedan, en kekken veurzichtig ziene kante op. En wi’j moar spöllen wat ons zo veur de geeste kwam. Hee kek tevreaden. Dat zeg genog. Hee was d’r zo drok met, dat ‘m manges ‘t zweit van de kop leep en soms sloog e de meziek b’j ons kats van ‘n lessenaar!
Willem was onzen basbloazer, en kon rap met den bas oaverweg. ‘n Moal wol e dat ‘s loaten heur’n en koas ‘n nummer, dat eigeluk veur bugel bedoold was. Dus dat beteken’n dat e noot’n mos maak’n bi’j t leaven. Moar…ik wet neet, of i’j zonne bas wal es van dichtbi’j hebt bekekken? Dan zö’j begriepen, dat al te völle noot’n maak’n op ‘n bas neet geet. ‘t Is een verrek langen weg dee de loch, dee i’j d’r an de veurkante inbloast, mot goan um an de boavenkante d’r weer uut te kommen. Dus Willem kon de noot’n d’r wal vlot in kwiet, moar ze kwammen d’r neet zo vlot meer oet. In de zaal heur’n i’j dan niks as gefloster. Wooohhhooopwohp…….. Af en too had ‘n componis ‘n langen noote veureschreven. Dan zag i’j de zaal geneet’n, dan werd ‘t weer meziek. Keal, wat kreeg e ‘n applaus, doo ‘t um moar es noa!
Moar Willem kon neet völle hemmen. As ‘n dirigent ‘s wat tegen um zei, wat um neet anston, dan smet e metene ‘n bas in ‘n hook en leep vot. Dan ko’j um nog net heur’n mompeln: “Ik lever ‘t spöl in” Nog ‘n zelfden oavend brach e dan ‘n bas en ‘t uniform noar de veurzitter. Den zei dan neet völle, want hee wis wal dat e binnen een wekke ‘t spöl weer kwam ophaal’n: hee kon d’r neet buut’n. Neet elken muzikant kon vlot noot’n maak’n, In zien algemeenheid ko’j zeggen: de beste leed’n bunt de slechtste muzikant’n. Want as d’r weer es papier opehaald mos word’n veur de vereeniging of d’r mossen olliesoesen verkoch word’n, dan stonden ze veuran. Völle geld was d’r neet in de vereeniging, wi’j bloazen allemoal op olde instrement’n. Mien va warken bi’j de waterleiding en was zo’n betjen ‘n reperateur van de vereeniging. ‘t Kwam regelmoatig veur, dat d’r weer ene van ‘t meziek kwam anfietsen met ‘t hoorn um de nekke. At e dan korter bi’j kwam zag i’j ‘t metene: ‘t model was der uut. Dökken hier en doar, of dökken oaveral. Völle instrement’n werd’n dan veurzeen van stuk’n waterleidingpiepe um ze weer gangs te kriegen. De grote dökken sloog e met ‘n hamer deruut. ‘k Wet nog wal, dadde wi’j noa joar’n ni’je instrementen kreegen. Wat ‘n fees, i’j konnen ‘t marakels good heur’n.
Metene werd ineschreven veur ‘t concour. Want a’j in ‘n vaandelafdeling wol blieven, dan mos ie um de vier joar wal met doan. D’r wodden hard ewarkt want d’r stonden altied zwore nummers op de lieste. Völle muzekant’n kreegen de bodschop -‘m moar dichte te dreai’jen – as ze de noot’n neet meer zo vlot kond’n maak’n of as ‘t geluud neet overeen kwam met wa’j op ‘n bepaald moment zol verwocht’n. In dee dage werd ‘n concour meestal boet’n in ‘n tente eholl’n. ‘n Jury zat tegenoaver ‘t orkes. Now was ‘t zo, dat d’r moar 2 meugelijkheden waar’n: of i’j haal’n ‘n eersten pries, of i’j haal’n ginne pries. In ‘t eerste geval werd ‘n dirigent allum eprezen. Moar owee as d’r ‘n tweed’n of darden pries ehaald werd: dan deugen ‘n dirigent van ginnen kante en ‘n jury deug’n ok neet. ‘k Wet nog dat ‘n klarinettis zich leet ontvall’n: “’k Zol ze wal deur de tente willen skeeten!” ‘n Armen dirigent had ‘t dan zoer in de busse op weg noar huus.
Moar in zien algemeenheid he’k toch onmuundig völle plezeer beleefd bi’j t meziek.
Rein Helmink